‘I am Heathcliff’, staat er op de theemok. Wat een merkwaardig literair souvenir. Nogal confronterend ook. Ben ik Heathcliff? Zijn er lezers die zichzelf Heathcliff vinden? In hoeverre vereenzelvig je je met een literair personage? En waarom zou je dat via een theemok uit willen dragen? De mok zie ik in de museumwinkel van Brontë
Infographic De eerste lezers van Wuthering Heights, in 1847, zijn geschokt. Terwijl de ene recensent adviseert om het boek te verbranden, put een ander troost uit de gedachte dat het tenminste nooit door een breed publiek gelezen zal worden. Latere generaties zijn pas in staat om het monumentale meesterwerk op waarde te schatten. Enkele toonaangevende reacties door
Misdaad en Straf daagt elke lezer uit om na te denken over moraal, armoede, religie en de menselijke psyche. Een grote roman met grote ideeën, opgebouwd rond een gesjeesde student die denkt er goed aan te doen om iemand te vermoorden. De eerste keer Misdaad en Straf lezen is een ervaring – het is zoiets
Jane Austen! Bij haar legendarische naam denken talloze lezers meteen aan de romantische verhoudingen waar generaties bij hebben weggedroomd, aan Mr. Darcy en Elizabeth Bennet, Elinor Dashwood en Edward Ferrars. Hoe Jane Austen de romantische complicaties van die lieve mensen tot een goed einde brengt is mooi. Toch is Austen wat mij betreft vooral indrukwekkend
Mao was de grootste fan van Lu Xun. Als gevolg daarvan is deze schrijver een periode lang op bijna religieuze wijze verheerlijkt. Het is alleen al daarom niet overdreven te stellen dat Lu Xun dé grootste schrijver van China is. Iedereen kent hem. Nu zijn werk geen verplichte kost meer is waar geen kritiek op
Infographic Wanneer kun je een roman ‘episch’ noemen? Het is een predicaat dat je niet zomaar op elk omvangrijk boek kunt plakken, maar Tolstojs Oorlog en Vrede behoort onomstotelijk tot die selecte groep. [tekst gaat verder onder de infographic] Met ruim 1500 pagina’s is het een uitzonderlijk kloek werk, maar dat hoeft in zichzelf geen
Oorlog en Vrede – lezers beginnen er vaak niet aan. Ik zie het meesterwerk nog wel eens voorbijkomen in lijstjes als ‘boeken waarover je liegt dat je ze gelezen hebt’ of ‘boeken die je altijd nog wel eens zou willen lezen’. Het krijgt daarmee een steeds huiveringwekkendere status, als een land waar je een stapel
Selma Lagerlöf is een van de stoerste vrouwen uit de literatuurgeschiedenis, en toch kennen we haar hier eigenlijk alleen maar van haar kinderboek ‘Nils Holgerssons Wonderbare Reis’. Naturalisme, die hypervorm van realisme, was in de mode toen zij begon met schrijven. Haar landgenoten dweepten met de cynische realist August Strindberg. Lagerlöf koos ervoor om volledig
Waarom het landschap beschrijven als je ook een foto of video kunt maken? Wat hebben beschrijvingen voor nut in het tijdperk van het beeld? Daphne du Maurier laat in Rebecca op briljante wijze zien hoe een beschrijving aan het beeld kan ontstijgen. Het perspectief is cruciaal. De naamloze ik-persoon is pas getrouwd en op weg
Tsjechov is zo’n scherp observeerder, wordt vaak gezegd. Maar de kunst van het observeren verstaan, is niet genoeg om van een schrijver een geniaal auteur te maken. De observaties van Tsjechov zijn veel meer dan een palet van raak gekozen details en gebeurtenissen. Het perspectief dat hij kiest, geeft het beeld bezieling en vertelt ons
Gregor Samsa, die in Kafka’s De Gedaanteverwisseling op een ochtend in een insect is veranderd, vertelt ons een diepere waarheid over familieverhoudingen. Misschien dat de novelle daarom wereldwijd, in verschillende culturen en onder verschillende generaties, zoveel indruk heeft gemaakt. Hoe Kafka het voor elkaar krijgt om die waarheid over te brengen, zien we als we